Interview in De Standaard, het magazine van de gelijknamige Belgische krant.

"Een arbeidershuis dat als gegoten zit"
Door Katrien Elen Foto's Eva Donckers
Zaterdag 8 oktober 2022 

In een doodlopend steegje in Haarlem maakte interieurstylist Sumire Hara van een compacte arbeiderswoning (80 vierkante meter) een knus nest voor zichzelf en haar zesjarige dochter Eloise. Alles moest verbouwd worden, maar na een relatiebreuk was het geld op. Sumire moest geduld oefenen, en dat bleek haar redding: ‘Zo heb ik over elk detail kunnen nadenken.’

Hoe ben je hier beland?
‘Ik woonde hier al in de buurt. Het centrum van Haarlem is een waanzinnig fijne plek. Op minder dan een halfuur fietsen sta je in het bos of op het strand. Toen ik zwanger was van Eloise, belandden mijn toenmalige vriend Robert en ik tijdens een wandeling toevallig in een schattig, doodlopend steegje. Bij een arbeidershuisje hing een bordje “te koop”. De eigenaars bleken thuis te zijn, we hadden meteen een leuk contact. Ik werkte toen nog als violiste bij het Rotterdams Philharmonisch Orkest en ook zij waren muzikanten. Na de bezoekdag een paar dagen later deden we een bod. Ons bod was niet het hoogste, maar de eigenaars gunden het ons. Ze hadden zelf erg lang in het huis gewoond en wilden graag dat het naar ons ging. We hebben dus geluk gehad.’

Tijdens de verbouwing gingen Robert en jij uit elkaar. Plots stond je er alleen voor. Hoe was dat?
‘Toen onze relatie strandde en Robert terug wilde naar Duitsland – zijn geboorteland – was het huis volledig gestript. Het plan was dat hij het zou opknappen, dat ging niet door – al heeft hij de jaren nadien nog vaak geholpen, omdat zijn dochter hier woonde. Een tijdlang heb ik met Eloise in het atelier van mijn vader (kunstschilder Henk Mulders, red.) gewoond. De situatie leek rampzalig. Bij de afbraakwerken hadden we ontdekt dat alles verrot was: de raamkozijnen, de balken onder de vloer. Ik was de verbouwing begonnen met 20.000 euro op mijn rekening en was van plan om enkel de keuken te doen. Maar er bleek veel meer nodig. Uiteindelijk heeft mijn moeder me financieel uit de brand geholpen.’

Hoe ben je het huis vervolgens vorm gaan geven?
‘Een belangrijke ingreep was om de trap te verplaatsen – die stond eerst in de woonkamer – en om de verlaagde plafonds open te breken. Zo werd er ruimte gecreëerd. Daarna heb ik de muren met leem bekleed, heel aangenaam in de winter, want leem houdt de warmte goed vast en neemt vocht op. Vandaar moest alles weer worden opgebouwd. Ik vertrok van het huis zelf. Bij elke keuze liet ik me leiden door de vraag: wat heeft het huis nodig? Achteraf denk ik dat het mijn geluk is geweest dat ik zoveel geduld moest hebben. Daardoor heb ik over elke beslissing heel lang kunnen nadenken en weerspiegelt deze plek echt mijn identiteit. Al denk ik soms dat ik niet veel moeite heb moeten doen om me het huis eigen te maken. Het karakter van deze plek paste vanaf het begin bij mij.’

Hoe hield je het budget onder controle?
‘Ik heb veel zelf gedaan met de hulp van vrienden en ik houd gelukkig van oude spullen die al geleefd hebben. De meeste materialen zijn tweedehands. Zo kocht ik een keuken in de koopjeshoek van Ikea. Met oude frontjes gaf ik ze karakter. In een Antwerpse bakkerij vond ik cementtegels. Andere items scoorde ik op marktplaats.nl. Maar ik heb ook een zwak voor mooie, handgemaakte spullen. Zo wilde ik graag ‘witjes’ voor het toilet en de badkamer, van die oude Hollandse wandtegeltjes. Die kosten 150 euro per m2. Dat kon ik niet betalen. Maar al snel ontdekte ik dat iedereen die in Haarlem een huis renoveert op die tegeltjes aast. Historisch gezien is dat immers gebruikelijk. Op Marktplaats verzamelde ik de adressen van mensen die op zoek waren. Op een dag ben ik dus gaan rondfietsen in de stad. Overal waar ze aan het verbouwen waren en er een container voor de deur stond, klopte ik aan en vroeg ik of ze nog witjes over hadden. De meeste mensen hadden nog wel een doosje op overschot. Vaak gaven ze dat gratis mee. Zo heb ik het sanitair kunnen betegelen.’

Je deelt het huis met je dochter van zes. Hoe kindvriendelijk is deze plek?
‘De trap is dat alvast niet. Die is heel steil, maar Eloise is van zichzelf erg rustig en voorzichtig. Ze denkt goed na voor ze iets doet. Ik hoef haar bijna nooit te zeggen dat iets breekbaar is. Naast haar kamer heeft ze ook elders in huis een paar plekjes voor zichzelf. In de woonkamer staat een tafeltje met haar tekenspullen, en in de tuin maakte haar vader een tuinhuis. Daar verstopt ze zich vaak.’

Je huidige vriend, bassist Mark Haanstra, woont in Amsterdam. Jullie leven bewust niet samen?
‘Ja. Zo hebben we elk een plek waar we ons kunnen terugtrekken, een echte luxe. We hebben die ruimte allebei nodig. Nu, als hij hier is, gedraagt hij zich niet als een bezoeker, hoor. Hij helpt actief mee, maar als het op de inrichting aankomt, neem ik wel de beslissingen.’

Kan jij op jouw beurt aarden in zijn huis?
‘Toen we elkaar net leerden kennen, vond hij de aandacht die ik had voor een interieur maar onzin. Zijn appartement was heel praktisch ingericht. Op een dag deed ik hem een mooi kopje cadeau. De volgende ochtend kreeg ik een bericht dat zijn koffie effectief anders smaakte. Na een tijdje volgden een mooie thee- en handdoek. Ondertussen heb ik zijn hele appartement aangepakt. Hij heeft beseft wat de impact van een interieur kan zijn op zijn gemoed. Gelukkig maar, want dat is de essentie van waar ik voor sta.’

‘Met zijn tweetjes is het hier heel ruim.’ Het was een van de eerste dingen die Sumire ons vertelde. Frappant vonden we, want met 80 m2 is het huis toch eerder aan de kleine kant. Waarin zit dan dat ruimtelijke gevoel? Sumire kan een paar redenen bedenken: van de vierkante vorm van de woonkamer – ‘een rechthoek voelt veel kleiner aan’ – tot de manier waarop de tuin en het huis op elkaar afgestemd zijn: ‘Je kan vanuit de keuken naar buiten, een rondje lopen en via de woonkamer weer naar binnen.’ Ons vallen dan weer de spiegels op. ‘Klopt, zo voelt het hier nooit benauwd.’

Veel mensen vinden kleuren kiezen voor de muren een uitdaging. Ook als interieurstyliste merkt Sumire dat haar klanten daar tegen aanlopen. Als mensen het echt niet weten, raadt ze hen dan ook aan om vijf kleuren te zoeken die hen aanspreken. ‘Kijk eens naar de meubels die je al hebt, of in je kleerkast. Vaak verraden die waar je spontaan naar neigt.’ Nog een leuke tip die Sumire toepast, is: ‘Ga op reis met een kleurenwaaier in je handtas.’ Zo reisde ze afgelopen zomer doorheen Frankrijk en nam ze de kleurenwaaier erbij telkens als ze een kleurrijke deur spotte die haar beviel. In een kerkje ontdekte ze ossenbloedrood, ondertussen is het een favoriet. ‘Maar vergeet niet dat het licht op een zuiderse bestemming vaak anders valt dan in België of Nederland’, zegt ze nog. Zomaar kleuren kopiëren, werkt dus niet.

Mix en match. Zo zou je het interieur van Sumire kunnen omschrijven. Als geen ander slaagt ze erin om van losse spullen sfeervolle composities te maken. Moeilijk is dat niet volgens haar. ‘Als je dingen kiest die je mooi vindt, wordt dat automatisch een geheel’, zegt ze. Twijfel je dus over een aankoop, stel jezelf voor één keer dan eens niet de vraag of het wel past in je interieur. ‘Vind ik het mooi?’ is vaak meer dan voldoende.